ساخت کاتاليستي براي تبديل گاز دي اکسيد کربن به سوخت
تاریخ انتشار: ۱۹ آبان ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۶۴۹۲۰۰
خبرگزاری آریا- استفاده از یک ابررایانه برای شناسایی گروهی از کاتالیزور‌هایی که دی اکسید کربن را به سوخت تبدیل می‌کنند؛ می‌تواند رسیدن به هدف مقابله با گرمایش زمین را تسهیل کند.
به گزارش خبرگزاری آریا، دستیابی به هدف مقابله با گرمایش زمین از طریق ابررایانه‌ای برای شناسایی گروهی از کاتالیزور‌های «تک اتمی» که می‌توانند دی اکسید کربن را به سوخت تبدیل کنند، یک قدم نزدیک‌تر شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
محققان مرکز علوم مواد QUT به سرپرستی لیانگژی کو، بخشی از یک مطالعه بین‌المللی بودند که از مدل‌سازی نظری برای شناسایی شش فلز (نیکل، نیوبیم، پالادیوم، رنیم، رودیم، زیرکونیوم) استفاده کردند که در واکنشی می‌تواند دی اکسید کربن را به منابع انرژی پایدار و پاک تبدیل کند. پروفسور کو گفت که این تحقیق با مدل‌سازی آزمایش‌ها با استفاده از زیرساخت‌های محاسباتی ملی در دانشگاه ملی استرالیا انجام شد و به چگونگی واکنش اتم‌های منفرد این فلزات با مواد فروالکتریک انجام شد. مواد فروالکتریک در یک وجه دارای بار مثبت و در طرف دیگر بار منفی دارند و این پلاریزاسیون با اعمال ولتاژ قابل معکوس شدن است. در مدل‌سازی نظری، محققان دریافتند که افزودن اتم فلز کاتالیزور به ماده فروالکتریک منجر به تبدیل گاز گلخانه‌ای به سوخت شیمیایی مورد نظر می‌شود.
هنگامی که قطب‌های فلز معکوس شد، فلز به‌عنوان یک کاتالیزور در تبدیل دی اکسید کربن عمل می‌کند. پروفسور کو گفت در حالی‌که یک دهه پیش کاتالیزور‌های تک اتمی برای کاهش دی اکسید کربن پیشنهاد شده بود، این تحقیق کاربرد این مواد را به‌طور قابل توجهی به جلو می‌برد. پروفسور کو گفت: ما یک کاتالیزور شیمیایی ویژه طراحی کرده‌ایم که می‌تواند گاز گلخانه‌ای CO 2 را به سوخت‌های شیمیایی مورد نظر تبدیل کند. راندمان تبدیل را می‌توان با استفاده از یک رویکرد عملی کنترل کرد. این بدان معناست که برای اولین بار توانایی افزایش یا کاهش سرعت، حتی تغییر واکنش شیمیایی توسعه یافته است.
دی اکسید کربن دلیل اصلی گرم شدن کره زمین به دلیل اثر گلخانه‌ای است، تبدیل آن به سوخت‌های شیمیایی نه تنها برای محیط زیست ما مهم است، بلکه برای حل بحران انرژی نیز مفید است.
دکتر جو، نویسنده اول این مطالعه گفت: این کار تحقیقاتی راهنمایی برای طراحی کاتالیزور‌های جدید است که می‌تواند تأثیرات قابل توجهی برای صنایع شیمیایی ایجاد کند.
پروفسور کو گفت: هدف بلندمدت در این حوزه تحقیقاتی یافتن راه‌هایی برای تبدیل دی اکسید کربن به منابع انرژی پاک است. نتایج این مطالعه در نهایت می‌تواند به راهی برای افزودن پوششی به موتور‌ها یا سیستم‌های صنعتی منجر شود که به جای انتشار بیشتر گاز در جو، دی اکسید کربن را به مواد دیگر تبدیل کند.
نتایج این مطالعه در نشریه Nature Communications منتشر شده است.
منبع: خبرگزاری آریا
کلیدواژه: کاتالیست دی اکسید کربن دی اکسید کربن
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۶۴۹۲۰۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا رتیل‌ها مودار هستند؟
رتیل‌ها جانورانی پوشیده از مو هستند. اما اکثر عنکبوت‌ها چنین بدن «پشمالویی» ندارند. پس چرا رتیل‌ها اینقدر مودار به نظر می‌رسند؟ این مو‌ها مهمتر از آن چیزی هستند که فکر می‌کنید.
به گزارش زیسان به نقل از راز بقا؛ «جروم روونر»، استاد دانشگاه اوهایو و سردبیر سابق مجله Arachnology که متعلق به انجمن باستان‌شناسی آمریکاست، می‌گوید: «برخلاف عملکرد بسیار محدود موهای انسان، موهای رتیل (و سایر عنکبوت‌ها) می‌توانند کار‌های مختلفی انجام دهند».
حس کردن دنیارتیلها به دلایل مختلفی پشمالو هستند. برخلاف موی پستانداران که از کراتین ساخته شده، موی رتیل‌ها که «ستائه» نامیده می‌شوند، از کیتین ساخته شده، مشتقی از گلوکز که ساختار اسکلت بیرونی عنکبوت را نیز تشکیل می‌دهد. برخی از این مو‌ها به‌عنوان اندام‌های حسی عمل می‌کنند و به رتیل‌ها کمک می‌کنند تا بو کنند، بچشند، لمس کنند و ارتعاشات دنیای اطراف را تشخیص دهند. این موهای حسی عمدتاً روی پا‌ها و قسمت‌های دهان عنکبوت‌ها یافت می‌شوند و روی اعصاب حسی واقع در «پوست» یا کوتیکول عنکبوت اثرگذار هستند.
حساس‌ترین مو‌ها که «تریکوبوتریا» نامیده می‌شوند، به دلیل اتصال «مفصلی» (مفصل توپی یا گودالی) آن‌ها به غشای کوتیکول، حتی کوچکترین تغییرات در حرکت هوا را تشخیص می‌دهند. این مو‌ها به هدایت رتیل‌ها در گرفتن شکار یا واکنش به احتمال شکار شدن آن‌ها کمک می‌کنند. در سال ۱۸۸۳، «فردریش دال»، جانورشناس آلمانی، این «موهای شنیداری» را زمانی نام‌گذاری کرد که تشابه آن‌ها به صدای ویولن را تشخیص داد.
موهای حساس از نظر شیمیایی که برای بو و مزه استفاده می‌شوند، سخت و توخالی هستند. آن‌ها همچنین در تولید مثل نقش دارند و به رتیل کمک می‌کنند تا جفت پیدا کنند. روونر می‌گوید: «رتیل‌های نر در جستجوی لانه ماده سرگردان می‌شوند. اگر نزدیک لانه ماده حرکت کنند، موهای حساس از نظر شیمیایی آن‌ها توسط «فِرومون جنسی» (ماده شیمیایی که برخی جانوران برای جلب همنوع ترشح می‌کنند) که به رشته‌های ابریشمی نزدیک ورودی لانه متصل است تحریک می‌شود و در نتیجه نر را قادر می‌سازد ماده را پیدا کند». وی افزود: «این مو‌ها احتمالاً می‌توانند مواد شیمیایی باقی مانده از رتیل‌های شکار شده را تشخیص دهند».
موهای رتیل سه کاربرد دیگر نیز دارند:
اول، آن‌ها به رتیل‌ها که خونسرد هستند کمک می‌کنند تا دمای بدن خود را تنظیم کنند.
این باستان‌شناس می‌گوید: «مو‌ها لایه‌ای از هوا را در مقابل بدن و کوتیکول بیرونی خود به دام می‌اندازند و نوعی عایق ایجاد می‌کنند. رتیل‌ها با یک پوشش ضخیم مو می‌توانند در طول شب‌های خنک و در جنگل‌های بارانی و بیابان‌های استوایی همچنان فعال باقی بمانند».
استاد دانشگاه اوهایو به دومین کارکرد موهای رتیل نیز اشاره می‌کند و می‌گوید: «موهای بلند همچنین به عنوان نوعی پوشش ضد آب عمل می‌کند که می‌توانند «در صورت غرق شدن رتیل در اثر سیل، آب را دفع کنند.»
سوم اینکه، سطح زیرین موهای پا‌های آن‌ها «چسبنده» است. این امر به رتیل‌ها کمک می‌کند تا از سطوح عمودی صاف بالا بروند. این شبکه‌های متراکم از مو‌ها «اسکوپولا» نامیده می‌شوند و به گرفتن طعمه توسط رتیل‌ها کمک می‌کنند.
بسیاری از رتیل‌های نیمکره غربی نیز تا ۱ میلیون موی تیز کُشنده روی شکم خود دارند که برای دفاع در برابر حملات از آن‌ها استفاده می‌کنند. روونر توضیح می‌دهد: «این موهای خاردار می‌توانند در پوست، چشم‌ها و غشای مخاطی شکارچیان فرو بروند و باعث آزار آن‌ها شوند».
رتیل‌ها در صورت تهدید، از پا‌های عقبی خود استفاده می‌کنند و آن‌ها را به شکم خود می‌مالند تا این موهای خارش آور را جدا کنند و توده‌ای از خار‌های گزنده ایجاد می‌کنند که به بدن شکارچی نفوذ می‌کنند تا فرار کنند. هنگامی که این موهای خارش‌آور رتیل به افراد اصابت کند، باعث قرمزی، سوزش و خارش شوند و حتی اگر به چشم‌ها برخورد کنند. کور شوند. در مقابل، رتیل‌های بومی نیمکره شرقی دارای گزنه‌های خارش‌آور نیستند. در عوض آن‌ها سم قوی تری دارند و از موضع تهاجمی برای هشدار دادن به شکارچیان قبل از گاز گرفتن آن‌ها استفاده می‌کنند.
tags # حیات وحش سایر اخبار
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان